29/09/2010
Bayram yerine gidecektik. Sabah erkenden kalktım. Evden çıktım. Hava çok güzel güneşliydi. Bakkal Hasan'ın radyosundan marşlar çalıyordu. Evimizin avlusunun karşısında kücük bir bakkal işletiyordu. Bir tek onda radyo vardı mahallede. Her sabah erkenden radyoyu açar sanki sebil yapar gibi sesini sonuna kadar açardı. Mahalle çeşmesine gittim elimi yüzümü yıkadım. Bütün mahalle bu belediye çeşmesini kullanıyordu.
Hemen evimizin karşısındaki Emin Amuca'mın evinin önüne gittim. Camı tıktıkladım. Aydın Ağabey'ime seslendim. Bizi bayram yerine o ve arkadaşı Hüseyin getirecekti. Aydın şehirde orta bire, Hüseyin İmam Hatip Lisesi'nin birinci sınıfına gidiyordu. Şehri biliyorlardı. Ben Aydını beklerken diğer arkadaşlarım Mehmet, Mustafa, Memiş, Selahattin, Necati de yanıma gelmişti. Önce Hüseyin geldi. Aydın da evden çıktı. Hadi gidiyoruz dedi. İlk defa yanlız başımıza şehre gidiyorduk. Tek sıra yürümeye başladık. İp gibiydik. En boysuzu ben en arkada, Daltonları andırıyorduk.
Köprüyü geçtikten sonra Aydın bizi üst mahalleden, Elli Altılar'dan getirdi. Müthiş güzellikte bir caddede yürüyorduk. Ön bahceli 2 katlı evler rüya gibiydi. Bahcelerdeki çiceklerin kokusu her yanı sarıyordu. Bu evlerde Amerikalılar oturuyordu. Samsun'da o zaman Amerikan radarı vardı. Bazı evlerde de doktorlar gibi elit aileler yaşıyordu. Bizim çoğu tek göz küçük odalardan oluşan kulübelerimiz onların köpek kulübelerinden kötüydü. Ama mahallemizi çok seviyorduk. Daracık sokakları alçak damları bizim için hep oyun alanlarıydı. Gözlerimiz bir o evde bir bu evde bayram yerine gelmiştik. Atatürk Heykelinin önünde töreni izlemeye başladık. Askerleri avuçlarımız patlarcasına alkışladık.Yavru kurtlar geçerken cocuklara -Babam beni beşinci sınıfa gecersem yavru kurt yaptıracak, dedim. Henüz birinci sınıfa gidiyordum. Birbirimizi sıkı sıkı tutuyorduk. Kaybolmaktan korkuyorduk. Bayram yeri çok kalabalıktı.
Birden sert bir rüzgar peşinde sağnak yağmur başladı. Herkez kaçışıyordu. Aydın -Gelin cocuklar meydana doğru gidiyoruz, dedi. Tekrar kuyruk olup saçakların altından yürümeye başladık. En arkada ben ayakkabılarımdan cıkan lap lap sesleriyle sanki ritm atıyordum. Büyük selden sonra okulumuza gelen Kızılay Ekibi öğrencilere giyecek yardımı yapmıştı. Banada önden cıtcıtlı lastik ayakkabı vermişlerdi. Ayakkabımı hor kullanıyordum. Şimdi ayağımdaki ayakkabının topuğu düşmüş terlik gibi olmuştu. Ayakkabımdan sıçrayan çamur sırtıma kadar çıkmıştı.
Divan Pastanesinin önünden geçiyorduk. Cadde kenarındaki masada oturan bir beyefendi bana seslendi. -Küçük buraya gel. Otoriter bir sesti. -Buyur amuca, dedim. Hulisi Kentmen tipindeki beyefendi yanında süslü şapkalı hanımı ve biz yaşlarında kızı ile pasta yiyorlardı. Beyefendi cebinden 2,5 liralık çıkardı.-Al bunu git kendine bir ayakkabı al, dedi. -Yok amuca, dedim -Bana babam ayakkabı alacak, dedim. Kaşlarını indirerek -Bana bak oğlum. Al bu parayı git, ayakkabını al gel burada göreceğim,.dedi. -Ama, dememe kalmadı parayı avucuma sıkıştırdı. Hanımına, kızına baktım yüzümün kızardığını hissettim. Döndüm koşmaya başladım. Kuyruktan bayağı geri kalmıştım. Koşarak Aydın Ağabeyimi yakaladım. -Ağabey, dedim. -Pastahanede bir amuca bana 2,5 lira verdi, gidip bir ayakkabı alacam ve ona gösterecem. -Hani para, dedi. Avucumda sıkı sıkı tuttuğum parayı ona verdim. Paraya baktı -Hadi cocuklar Meşhur köfteciye gidiyoruz, dedi. Ben onun yüzüne bakarken. -Ne bakıyorsun zaten hepimiz açız. -Ama gaco... -Yürü oğlum bir daha seni nerede görecek...
Arkama baka baka kuyruğu takip ettim. O İstanbul beyefendisini hiç unutmadım. O zamanlarda Samsun'da İstanbul beyefendilerinin sayısı çoktu. Sonra kayboldular yerlerine köylü kurnazları doldu.
Ahh Amucacığım, yaşıyorsan Allah sana iyilikler versin. Yaşamıyorsan Allah sana, senin gibilere rahmet eylesin.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder